د در اساطیر یونان،نارسیس جوان زیبا رو،بالا بلند ورعنایی بود.تمام دختران یونان شیفته او بودند،اما نارسیس به هیچ یک عنایتی نداشت.سرنوشت او چنین بود.زمان بدینسان گذشت تا آفرودیته(APHRODITE)الهه عشق وزیبایی،خود عاشق نارسیس شدعشق الهه نیز بی پاسخ ماند.بی توجهی نارسیس خشم آفرودیته را برانگیخت. الهه تصمیم گرفت رنج عشق بی پاسخ رابه نارسیس نشان دهد. به اراده او،نارسیس تشنه شد.تشنگی او را بسوی چشمه ای کشاند.چون خم شد تا آب بنوشد،سیمای زیبای خود را درآب دیدوگرفتار عشق به خویشتن شد. نارسیس نتوانست ازکنار چشمه دور شود.خواست برای معاشقه بر تصویر خود دست بزند،تصویر آشفته گشت. حتی ریختن اشکش بر آب نیز،تصویر را پریشان ساخت.نارسیس آرام آرام پی برد که عشق کشش ذرات وجود در فاصله هاست .چون عشق با نگاه آغاز میشود،پس تنها با نگاه پایدار بماند ودر نگاهها خود را محو نماید تا عشق جاودان گردد.
نارسیس آنقدر لب آب ماند تا اندک اندک کاهیده شد،وروزی جان سپرد. پیکر بی جانش درآب چشمه افتاد تا گواهی دهد پیوند عاشقان در مرگ رخ می دهد.به یادمان عشق،آفرودیته بر جایگاهی که نارسیس جان نهاده بود گلی را رویاند. به یاد نارسیس ،آن گل را نارسیس(گل نرگس)نامیدند. این گل اکنون نشانه خود شیفتگی است. در ادبیات پارسی نیز،نرگس نشانی از چشم خمار است.
اکو(پژواک)یکی از عاشقان نارسیس بود.چون مرگ نارسیس را دید،اندوهناکتر شد.زبان حال اکو را شاعران بیان کرده اند،زیرا خود از بیان شور سر شار دل خویش ناتوان بود:
روزی اکو درکنار زئوس(zeus)خدای خدایان،دارنده آذرخش وتندر،نشسته بود که هرا(hera)همسر کینه دار وانتقامجوی زئوس،از جایگاه آسمانی خدایان،المپ (olympus)فرودآمد. وقتی اکوی زیباروی را کنار همسرش دید،گمان برد که او معشوقه زئوس است.خشم خویش را بر سر اکو فرو ریخت. قدرت گفتار را از او گرفت واگو را محکوم ساخت تا تنها آخرین هجای شنیده ای خود راتکرار کند. اکو در بیشه ها،جنگل ها،ودره ها پنهان شد.هم اکنون نیز،اگر کسی در کنار بیشه،جنگل،ویا دره ای فریاد بکشد ویا با صدای بلند سخن گوید،پژواک صدای اکو را می شنود.
